Rozdział Jedenasty

Liam

Jęknąłem, kiedy promienie słoneczne, które wpadały przez okno do pokoju, świeciły mi prosto w twarz. Przekręciłem się na drugi bok i sięgnąłem ręką aby przytulić Lenę, ale trafiłem na pustą poduszkę. Nie było jej. Zdezorientowany otworzyłem najpierw jedno oko, a potem drugie i lekko je przetarłem. Uśmiechnąłem się na wspomnienie ostatniej nocy. Zastanawiało mnie, gdzie może podziewać się szatynka. Odgarnąłem kołdrę na bok i z podłogi podniosłem moje bokserki, spodnie i buty, które następnie założyłem. Przeszukałem niemal wszystkie pomieszczenia, ale w żadnym nie znalazłem dziewczyny. Udałem się do kuchni, gdzie jeszcze nie sprawdzałem i to był strzał w dziesiątkę. Stała oparta o blat szafki, ubrana w moją koszulkę, która sięgała jej do połowy ud. Wsparłem się o framugę drzwi i przez chwilę obserwowałem zamyśloną piękność. Nawet nie wyczuła mojej obecności. Bezszelestnie podszedłem do niej i oplotłem moje ramiona wokół jej drobnego ciała. Podskoczyła wystraszona i o mały włos nie wypuściła kubka z kawą z ręki.

- Myślałem, że mi uciekłaś – szepnąłem wprost do jej ucha.

- Nie mogłam już spać, więc przyszłam tutaj. Nie chciałam Cie budzić – oparła swoją głowę o mój policzek i ciężko westchnęła.

- Co się dzieje? – spytałem, przelotnie całując jej skroń.

- Nic – odparła beznamiętnie i wzruszyła ramionami.

- Nie oszukasz mnie, przecież widzę i czuję, że coś jest na rzeczy. Wiesz, że możesz powiedzieć mi o wszystkim – powiedziałem szczerze. Odwróciłem ją przodem do siebie i posadziłem na blacie szafki.

- Liam, wszystko jest w porządku, naprawdę – pogładziła mój policzek.

- Żałujesz tego co zaszło między nami wczoraj? – nachyliłem się nad nią tak, że nasze czoła się stykały.

- Nie, oczywiście, że nie – odpowiedziała szybko z uśmiechem na twarzy.

- Więc o co chodzi?

- Po prostu... zastanawiałam się co będzie teraz z nami. Po ślubie z twoim ojcem pewnie będziemy musieli zerwać nasze relacje, bo wolę nie myśleć jakie piekło by się rozpętało, gdyby się o nas dowiedział. Zabiłby nas oboje – wyczułem nutkę strachu w jej głosie.

- Nie zostawię Cię, nawet nie ma takiej opcji, kochanie. Nie martw się o tą całą farsę zwaną ślubem. Zrobię wszystko co w mojej mocy, by do niego nie doszło, a wtedy już zawsze będziemy razem, bez żadnego strachu, że Paul nas na czymś przyłapie – założyłem zbłąkany kosmyk jej lśniących włosów za ucho.

- A tak swoją drogą, to moja koszulka lepiej leży na tobie niż na mnie – dodałem, kiedy zeskoczyła z blatu i dokładnie zlustrowałem jej sylwetkę. Zaśmiałem się, widząc jak jej policzki robią się całe czerwone.

- Przestań, bo się rumienię! – klepnęła mnie pięścią w tors i zawstydzona odwróciła głowę.

- No co? Przecież tylko stwierdzam fakty, a wczoraj jakoś nie byłaś taka wstydliwa – żartobliwie dźgnąłem ją w żebro. 

- Liam! Jesteś upierdliwy – chwyciłem ją za łokieć i przyciągnąłem bliżej do siebie.

- Ale właśnie za to mnie kochasz – przychyliłem się i przymknąłem oczy aby ją pocałować, ale nie napotkałem jej ust. Co jest grane?

- Tak bardzo kocham twoją naiwność, Payne – zachichotała. Zobaczyłem, że stoi już na szczycie schodów.

- O ty mała cwaniaro. Czekaj, niech no ja Cię tylko dopadnę! – pisnęła, gdy rzuciłem się do biegu w jej stronę.

- Jeszcze zobaczymy! – przyspieszyła i wpadła prosto do łazienki, szybko zamykając za sobą drzwi na zamek.

- Tym razem Ci się udało, ale poczekam aż wyjdziesz, a wtedy nie będzie przeproś, skarbie – zaśmiałem się, kręcąc przy tym głową. 

***

- Kochanie, puść mnie! – krzyczała jednocześnie śmiejąc się Lena, gdy szedłem z nią przewieszoną przez moje ramię w stronę jeziora.

- Oo proszę, teraz to kochanie. Było nie uciekać od moich pocałunków droga pani – zażartowałem, a ona lekko uderzyła mnie w plecy, próbując się wyrwać. Ma nikłe szanse, bo z naszej dwójki to ja jestem bardziej umięśniony i mam więcej siły.

- Przecież ładnie przeprosiłam – udała wielce oburzoną.

- Kara to kara – postawiłem ją na ziemi nad brzegiem jeziora i przytrzymałem jej nadgarstki aby nie uciekła.

- Jesteś okropny – tupnęła nogą niczym mała dziewczynka w przedszkolu, co bardzo mnie rozbawiło.

- Okropny mówisz? – zapytałem z chytrym uśmieszkiem i złapałem ją jak pannę młodą.

- Nie zrobisz tego – mierzyła się ze mną wzrokiem.

- A właśnie, że zrobię – rozpędziłem się i wskoczyłem z nią do wody. Jej pisk odbijał się echem po całej okolicy.

- Oszalałeś – stwierdziła i odsączyła mokrą bluzkę.

- Nie spodobało Ci się, za mało wrażeń? To może jeszcze...

- Ty już lepiej nic więcej nie kombinuj – chlapnęła mi wodą w twarz i zaśmiała się głośno. I tak zaczęła się nasza dziecinna zabawa, czyli wzajemne chlapanie się w wodzie.

- Zimno mi – zadrżała, a na jej ciele pojawiła się gęsia skórka.

- Chodź, ogrzeję Cię – rozłożyłem ramiona, a ona skoczyła na mnie oplatając nogi wokół mojego pasa. Zachwiałem się lekko, ale w ostatniej chwili złapałem równowagę.

- Jeżeli będę chora, to będzie tylko i wyłącznie twoja wina – próbowała grać obrażoną, ale ten delikatny uśmiech błąkający się na ustach skutecznie ją zdradzał.

- W takim razie będziemy chorować razem – wszedłem głębiej do jeziora tak, że woda sięgała nam prawie do ramion. Spojrzałem szatynce głęboko w oczy i złączyliśmy nasze wargi w namiętnym pocałunku. 

***

Niestety wszystko co dobre, szybko się kończy i musieliśmy z Leną wrócić do domu, ponieważ Paul może zjawić się lada chwila. Spędziliśmy naprawdę piękne chwile nad jeziorem, których nigdy nie zapomnę. Te wspomnienia zostaną już ze mną do końca życia. W firmie musiałem nadgonić kilka spraw z powodu mojej nieobecności, a nie chciałem, by ojciec się czegokolwiek domyślił. Byłem zmuszony zarwać noc aby dokończyć prezentację na spotkanie, które odbędzie się pod koniec tego tygodnia. Zadzwoniłem również do Styles'a, z którym muszę wyjaśnić wszystkie nieporozumienia i przy okazji przeprosić za swoje naganne zachowanie. Nie zasłużył na to jak go potraktowałem. Umówiliśmy się, że spotkamy się u niego w mieszkaniu. Zaparkowałem auto na parkingu i ruszyłem do apartamentu przyjaciela – o ile jeszcze mogę go tak nazywać. Nagle poczułem jak ktoś na mnie wpada i z hukiem upada na chodnik.

- Nic Ci nie jest? – pomogłem wstać młodej dziewczynie. Wydawała się dziwnie znajoma.

- Jestem cała. Strasznie Cię przepraszam, ale nie patrzyłam jak idę – odgarnęła blond loki z czoła i zaczęła mi się bacznie przyglądać.

- Nic nie szkodzi, każdemu się zdarza – posłałem jej przyjazny uśmiech.

- Czekaj, znam Cię... Liam, to ty?

- Um, przepraszam, ale Cię zupełnie nie kojarzę. Kim jesteś? – spytałem zmieszany.

- Eveline Miller, siostra Sandry. Chodziliśmy do jednej klasy w liceum, teraz pamiętasz? – miałem ochotę wymierzyć sobie mentalny policzek. Nie dziwię się, że jej nie poznałem, ponieważ dziewczyna stojąca tuż przede mną, niczym nie przypominała tej pulchnej Eve ze szkoły średniej. Schudła, wyładniała i nie nosi obciachowych okularów z mega grubymi szkłami.

- Eve, wow zmieniłaś się przez te sześć lat. Świetnie wyglądasz – uścisnąłem uśmiechniętą blondynkę, nadal nie mogąc wyjść z podziwu jej metamorfozy. Zawsze traktowałem ją jak siostrę, której nigdy nie miałem, ale po ukończeniu szkoły nasz kontakt całkowicie się zerwał. Wyjechała, po tym jak dostała się na najlepszą uczelnię w Stanach Zjednoczonych.

- Ty też. Zmężniałeś, nabrałeś trochę masy – trąciła mnie w biceps.

- Co Cię sprowadza do Londynu?

- Musiałam przyjechać. Sandra miała nawrót choroby – wyglądała na bardzo zmartwioną.

- Jakiej choroby? To coś poważnego? – moje oczy powiększyły się do rozmiaru pięciozłotówki.

- Zapomniałam, że o niczym nie wiesz. Sandra ma poważne zaburzenia osobowości, odkąd skończyła piętnaście lat. Zaraz po skończeniu szkoły rodzice wysłali ją do placówki, gdzie podjęła leczenie. Rok temu wyszła i myśleliśmy, że będzie dobrze. Myliliśmy się. Jakiś czas temu rodzice znaleźli ją w mieszkaniu całą roztrzęsioną, mówiła sama do siebie, dosłownie zwariowała. Okazało się, że od dłuższego czasu nie brała leków, które powstrzymują ataki. Uwierz, że gdy wpadnie w furię może nawet zabić. Jest niebezpieczna dla otoczenia. Zdecydowaliśmy umieścić ją w zakładzie zamkniętym dla chorych psychicznie – wytłumaczyła, a ja przeżyłem niezły szok. Teraz wiem, dlaczego zachowywała się dziwnie, kiedy pchnęła Lenę ze schodów.

- To straszne, spotkałem się z nią kilka razy i nic nie zauważyłem, a ten czas kiedy przebywała w placówce tłumaczyła tym, że była u Ciebie w USA.

- Kłamała, nikt nie wiedział o jej chorobie oprócz najbliższej rodziny. Nie mówiliśmy o tym ze wstydu, że ludzie będą plotkować i nas wyśmiewać – powiedziała i zerknęła na srebrny zegarek, który znajdował się na jej lewym nadgarstku.

- Przepraszam, Li. Będę lecieć, bo jestem już spóźniona. Masz tu mój numer telefonu, zadzwoń to umówimy się na kawę i powspominamy stare dobre czasy – wcisnęła mi kwadratową karteczkę do ręki i ucałowała mój policzek.

- Do zobaczenia wkrótce – stałem jeszcze przez chwilę w miejscu i obserwowałem jak znika za rogiem budynku.

Otrząsnąłem się, przypominając sobie o spotkaniu ze Styles'em. Już bez żadnych problemów dotarłem pod drzwi jego apartamentu. Zadzwoniłem dzwonkiem i czekałem aż otworzy. Po krótkiej chwili brązowe drzwi ustąpiły, a w progu pojawił się Harry.

- Cześć – przywitałem się.

- Hej, wchodź – gestem ręki zaprosił mnie do środka i od razu udaliśmy się do salonu.

- Napijesz się czegoś?

- Nie, dzięki. Przyszedłem porozmawiać – klapnąłem na wygodnej czerwonej, kanapie, a Styles poszedł w moje ślady i patrzył na mnie wyczekująco abym zaczął wreszcie mówić.

- Słuchaj stary, czuję się głupio. Nie powinienem wtedy tak na Ciebie naskakiwać, ale byłem zły. Wiem, że to głupie wytłumaczenie. Nie chcę przez jedną sprzeczkę zepsuć naszej wieloletniej przyjaźni – skończyłem, wyczekując jakiejkolwiek reakcji z jego strony. Siedział z kamienną twarzą i milczał. 

- Oj Payne, chodź tu stary wygo! – zerwał się ze swojego miejsca i uścisnął mnie klepiąc po plecach.

- Sądząc po twojej minie, byłem pewien, że chcesz mnie złapać za frak i stąd wypierdolić – zaśmiałem się opierając o zagłówek mebla.

- Byłem na Ciebie wkurwiony to pewne, ale poszedłeś po rozum do głowy, więc wybaczam Ci synu marnotrawny – machnął ręką i zrobił dziwną minę.

- Miałeś rację co do Leny – wypaliłem nagle.

- Okazało się, że jednak nie leci na kasę i naprawdę zakochała się w waszym ojcu? – uniósł brwi.

- Nie interesują ją nasze pieniądze, ale o uczuciu do ojca nawet nie ma co wspominać.

- Nie bardzo rozumiem – podrapał się po karku, patrząc na mnie z nie małym zdziwieniem.

- Kiedyś podsłuchałem jej rozmowę z twoją dziewczyną. Mówiła, że jej ojciec zmusza ją do tego absurdalnego ślubu – powiedziałem, a szczęka Harry'ego opadła prawie do ziemi.

- Żartujesz? Monica o wszystkim wiedziała i nie raczyła mi powiedzieć – założył ręce na piersi z poważnym wyrazem twarzy.

- Nie miej jej tego za złe. Lena poprosiła o dyskrecję – zgromiłem go wzrokiem.

- Czyli teraz możesz startować do Leny, hę? – poruszył zabawnie brwiami, a ja miałem ochotę porządnie go klepnąć w łepetynę. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, który mimowolnie wstąpił na moją twarz na samo wspomnienie o pięknej szatynce.

- Zaraz, zaraz. Śmiejesz się jak głupi. Już się za nią wziąłeś?! Payne, gratuluję, no wiesz w końcu całkiem niezła z niej laska – całkowicie nie kontrolując swoich ruchów, zdzieliłem go w tył głowy.

- Nie pozwalaj sobie, Styles. Od jakiegoś czasu można powiedzieć, że jesteśmy razem, ale ukrywamy się przed Paulem – oznajmiłem, głośno wzdychając. 

Mogłem odetchnąć z ulgą, ponieważ odzyskałem najlepszego przyjaciela.

***

Ponownie wybłagałem od Julie klucze do gabinetu. Nie było łatwo, ale ją przekonałem. Przypomniałem sobie o białej teczce, którą ojciec ostatnio tam zostawił i postanowiłem ją znaleźć. Otworzyłem drzwi i wślizgnąłem się do środka, a klucz schowałem do kieszeni spodni. Gdzie on ją położył? Przeszukałem pierwszą szufladę biurka, drugą, trzecią i nic. W półce również jej nie znalazłem. Miałem już zacząć szperać w szafce wiszącej koło okna, ale usłyszałem ciężkie kroki i dobrze znany mi głos. O kurwa, ojciec tu idzie. W panice szybko zamknąłem wszystkie drzwiczki od szafek i schowałem się we wnękę między ścianę, a masywną, dębową szafę. 

- Musiał akurat teraz wrócić?! – wymamrotałem pod nosem najciszej jak tylko mogłem. Usłyszałem jak trzepnął mocno drzwiami i podskoczyłem. 

- Ta głupia Julie znowu zapomniała zamknąć drzwi – powiedział i rzucił czymś o biurko.

- Nie mówiłem do Ciebie, a teraz gadaj czego chcesz – chyba rozmawia przez telefon.

- Macie Anthony'ego i dopiero teraz mnie o tym zawiadamiasz?! Wy trzej jesteście do niczego, kompletnie brak wam mózgów! – krzyknął. 

- Przygotujcie go, będę za jakieś dwie godziny. Jeszcze dziś Anthony pożegna się z tym światem – zaśmiał się gorzko. On chce kogoś zabić?! Anthony, Anthony, Anthony... kojarzę to imię. Wiem! Anthony Carter był pracownikiem naszej firmy, ale ojciec go zwolnił. 

Wychyliłem trochę głowę i zobaczyłem jak mężczyzna z jednej szafek wyjmuje czarny neseser. Następnie otwiera go i wyjmuje broń. Wkłada do niej kilka naboi i ponownie chowa. Przełknąłem głośno ślinę. Gdy ojciec opuścił pomieszczenie, wygramoliłem się z mojej kryjówki i niezauważony pobiegłem na górę.

__________________________________________
Cześć wszystkim ;*
Rozdział miał być w niedzielę, ale ze względu, że mam dziś imieniny postanowiłam dodać wcześniej :)
Co myślicie o rozdziale? Początek chyba trochę przesłodzony, no nie? :D
Spodziewał się ktoś, że Sandra jest chora psychicznie?
Śmiało piszcie swoje opinie :)
Dziękuję za komentarze pod poprzednim. Jesteście najlepsi <3
CZYTASZ = KOMENTUJESZ